Društveno-geografske karakteristike Madagaskara  

Što se tiče starosne strukture stanovništva (grafikon 1), može se reći da je najveći udeo dece (0-14 Procentualno učepće stanovnika po starosnim grupamagod.), 40,7 %, mladog stanovništva (15-24) 20,6 %, sredovečnog stanovništva (25-54) 31,3 % i starog stanovništva preko 65 godina 3,1%. Prema podacima za 2014. godinu, natalitet iznosi 33 ‰, a mortalitet 7 ‰, pa je prema tome prirodni priraštaj 26 ‰. U proseku na jednu ženu se rađa 4,3 deteta. Prosečan životni vek stanovništva je 65,2 godine (63,7 muškarci, žene 66,7). Prema preliminarnim procenama, ako će se stopa nataliteta u zemlji povećati istom brzinom kao i do sada, do 2100. godine broj stanovnika na ostrvu će se povećati na 70 miliona.

Pismeno je oko 65 % populacija, od čega muškarci 67,5 %, a žene 61,6 %. Urbano stanovništvo čini 33% ukupnog stanovništva (https://sites.google.com/site/madagaskarstate/drustvene-odlike/stanovnistvo). Što se tiče etničke strukture na Madagaskaru, dominira narod Merina (ili Hova) sa oko 30 %, zatim Betsimisarake 15 %, Betsileo 12 %, Tsimiheti 7 %. Versku strukturu čine tradicionalna verovanja (52 %), hrišćanstvo (41 %) i 7 % su muslimani-suniti.Službeni jezici na Madagaskaru su francuski i malgaški, a priča se i engleski, merina i dr. Uprkos nekim razlikama u fonetskim oblicima, šest glavnih dijalekata kojim se govori na Madagaskaru, pripada jednom jeziku, koji sa javanskim, dajačkim na Borneu, spada u porodicu malajsko-polinejziskih jezika, izgleda kao da su se od Malajskog arhipelaga, Indonežani rasprostranili preko ogromne oblasti između Madasakara, Uskršnjeg ostrva, Novog Zelanda i Japana.Madagaskarski ustav 1958. godine uspostavio je malgaškijezik kaojedanod da glavna jezika.

Etnografija dolazi do istih zaključaka: malgaška oruđa, običaji i verovanja su indonežaskog porekla. U malgaškom verskom učenju, pobožno poštovanje tradicije, kult predaka, povratak mrtvima, jesu ostaci vrlo starih običaja zajedničkih velikom broju indomalajskih stanovnika. U XVIII i IX veku na teritoriji sadašnje države nastalo je kraljevstvo zvanom Imerina. Međutim, 1897. godine ove zemlje su kolonizovane od strane Francuske imperije. U periodu od 1940 do 1943. ostrvo je palo pod okupaciju Velike Britanije i tek je 1960.godine steklo nezavisnost (https://sr.puntomarinero.com/population-of-madagascar-size-density/).

Privreda. Madagaskar je generalno gledano, nerazvijena zemlja. Ljudi se najviše bave poljoprivredom, dok su industrija i druge privredne delatnosti slabo razvijene. Poljoprivreda je najvažnija privredna grana kojom se bavi 78 % aktivnog stanovništva. Ukupno se obrađuje oko 4 % državne teritorije. Na Madagaskaru i dalje postoje tradicionalni načini poljoprivrede. Najintenzivnije ratarstvo se vrši u centralnoj visoravni od strane Merina i Betsileo grupe naroda, koji su najdalje otišli u uzgoju pirinča, koristeći različite načine navodnjavanja i korišćenja đubriva.

U šumskim oblastima na istoku, narodi uzgajaju pirinač tamo gde je moguće. Ovde se koristi metod seče i spaljivanja šume (tavi) čime se dobija raspoloživo zemljište za uzgajanje, najviše pirinča i kukuruza. Posle dve, tri godine zemljišta se napuštaju i prekrivaju sekundarnom vegetacijom poznatom kao savoka. Ovaj metod dobijanja zemljišta je proglašen ilegalnim zbog prekomernog uništavanja vegetacije. Isti ili slični princip se vrši i na jugu, u polusušnim predelima. Travnati predeli se spaljuju, a u pepelu se sade sirak i kukuruz. U okolini Antandroja i u nekim predelima Mahafali oblasti glavne kulture za život - kukuruz, pasulj, sirak i manioka se sade u okolini sela u poljima ograđenim žicom. Na zapadu i jugozapadu kultivacija tokom sušne sezone u koritima reka naziva se baiboho. Kulture se sade pre poslednjeg porasta vode tokom kišne sezone, i posle žetve sveže aluvijalni nanosi dodatno napune zemlju prirodnim supstancama. Lima pasulj se uzgaja ovom metodom u rečnom sistemu Mangoki reke, zajedno sa duvanom i novijim kulturama. Za ishranu stanovništva najviše se uzgajaju; pirinač, manioka, batata, kukuruz i dr. kulture. Na plantažama se gaje tropsko-izvozne kulture: kafa, šećerna trska, kakao, biber, pamuk, duvan, sisal, vanila (80% svetske proizvodnje je na Madagaskaru), karanfilići i dr. začini (cimet,bosiljak itd.).

Madagaskar ima veliko i raznovrsno rudno blago. Najveći ekonomski značaj ima eksploatacija grafita, hromita, rude urana, kalaja, zlata, hromita, dragog i poludragog kamenja itd. Energetska osnova je dosta dobra. Eksploatišu se ugalj (procenjene rezerve jedna milijarda tona), prirodni gas i nafta. Godišnje se proizvede 570 miliona kwh električne energije ili oko 50 kwh po stanovniku. Oko 55% struje dolazi i termoelektrana, a 45 % iz hidrocentrala.

Industrija je nerazvijena. Najviše je objekata prehrambene (šećerane, pivare, uljare, mlinovi) i tekstilne industrije (predionice, tkačnie). U moderne industrijske objekte ubrajaju se: rafinerija nafte, cementare, pilane, fabrike papira, elektrotehničkih aparata, automobila i obuće.

Turizam je još uvek nerazvijen. Godišnje ostrvo poseti oko 60.000 stranih turista, što je malo za ono čime Madagaskar raspolaže. Najviše posetilaca dolazi iz Francuske, koji tokom zime u Evropi dolaze na plaže Madagaskara.

Što se tiče trgovine, Madagaskar uvozi mašine, hemikalije, naftu, metalne proizvode, vozila i dr. industrijsku robu. Najveći deo vrednosti uvoza odnosi se na zemlje Evropske unije (najviše Francuska 48 %), zatim SAD (11 %), Rusija (10 %) i dr. zemlje. Madagaskar svoje proizvode najviše izvozi u Francusku 23 %, Kinu 6,6 %, SAD 6,6 %, Singapur 6 %, Kanadu 5,5 %, Nemačku 5,4 % itd. Od proizvoda najviše izvoze; vanilu, kafu, šećer, ostrige, hromit i produkte nafte (https://sites.google.com/site/madagaskarstate/drustvene-odlike/privredne-delatnosti).

Saobraćaj je značajan ograničavajući faktor za brži privredni razvoj. Spoljna trgovina se obavlja pomorskim putem, a najveće morske luke su: Toamasina (35% nacionalnog prometa), Majunga, Toliara i Antsiranana (Dijego Suarez). Madagaskar ima gustu mrežu drumskih saobraćajnica, ali nedostaju saobraćajna sredstva. Dve železničke pruge ukupne užine 1.100 km povezuju unutrašnju visoravan sa istočnim primorjem. Na ostrvu je nekoliko međunarodnih aerodroma, od kojih najveći promet putnika i robe ima aerodrom u Antananarivi.